woensdag 6 April 2022
Een dag als alle anderen: wakker worden met Daniel, havermout eten, douchen, aankleden. Maar op het moment dat ik mijn pyjama uitdoe lees ik de tekst die erop staat voor aan Daniel voor: wake me up when it’s due date. En dat is het vandaag! Het voelt weer als een mijlpaal, maar ik heb met op staan niet het gevoel dat het snel staat te gebeuren. Ik zet nog steeds in op de dubbele cijfers van April.
In de ochtend heb ik echt heel relaxt gedaan, juist met de gedachte dat ik ’s middags een afspraak heb bij Bakerraad & een relaxmoment heb bij de voetreflexoloog. Ook de gedachte dat er vandaag intern wordt gekeken of er al rijping is zorgt ook voor wat spanning: ik wil zo graag dat het vordert, aangezien mijn eigen moeder met 42 weken is ingeleid. Maar ik laat die gedachte ook los, want mijn baby is er klaar voor wanneer hij er klaar voor is.

15:15 uur – afspraak bij Bakerraad
Het loopt iets uit, rond 15:20 uur word ik binnengeroepen door een stagiaire en in de ruimte zit verloskundige Emma Smit. We doorlopen hoe ik me voel (goed, nog vol energie), checken de hartslag, meten mijn buik (precies 40 cm!) en luisteren nog naar het hartje. Rond 15:30 begint Emma inwendig aan het onderzoek om te checken hoe de rijping is en ze vertelt mij het volgende: “je hebt al 2 cm ontsluiting, wil je dat ik direct een strippoging doe?”
Mijn gedachte gaan op en neer van: ‘wauw, mijn lichaam kan dit toch, maar niet te voorbarig: maar 25% procent van de strippogingen slagen..   ..heb geen hoop!’
Ik zeg Emma dat dit oké is en even de ervaring die ik heb vanuit het strippen: het is niet pijnlijk, maar het is ook niet super relaxt. Je voelt inwendig echt heel duidelijk dat ze met haar vingers om de vliezen wat doet, het is ook wat gekkig. Emma zegt na de eerste ronde dat ik het heel knap doe (ze zegt er nog bij dat sommige vrouwen tegen het plafond aan zitten) en vraagt of ik na een minuut nogmaals zo’n poging wil doen. We starten uiteraard nog een tweede ronde, maar op een gegeven moment voel ik zo’n golf van ongesteldheidspijn onderin mijn buik, dat we tot daar gaan. Emma maakt op dat moment nog de opmerking: “Melissa, aankomende donderdag en zondag heb ik dienst, zou het leuk vinden om je bevalling te mogen begeleiden..”  Ik zeg haar dat het me ook gezellig lijkt en al lachend maak ik toch wel nog een afspraak voor de maandag na het weekend.

Eenmaal thuis…

17:20 uur is het ongeveer, we komen thuis en beide zeiknat van de regen besluit ik gelijk te gaan douchen. Onder de douche komen de krampen op en ik probeer me zo goed mogelijk te ontspannen. De douchekruk stond er al en ga daar opzitten. Daniel komt boven en vraagt hoe het gaat. Ik zit inmiddels namelijk tien minuten onder de douche en ik zeg hem dat het nog niet wegtrekt. Ik zeg Daniel dat het misschien handig is dat we wel iets eten en hij start beneden met koken. Ik ga de douche uit, trek iets chills aan en ga beneden op de fitnessbal zitten. We eten wat rond 18:00 uur (rijst met roerbakgroente) en daarna reageer ik nog op wat whatsappjes (o.a. mijn moeder, de meiden). Ik kan hier mijn hoofd nog wel redelijk bij houden, maar ik zeg Daniel ook dat ik voel dat het meer word en behoefte heb om me weer naar boven te begeven (rond 18:30 uur)
We besluiten boven om het Tensapparaat een kans te geven, die doen we om en dit is op zich wel een fijn gevoel. Ik gebruik hem slechts heel kort, omdat ik toch nog eens wil douchen, met nog steeds de intentie: wie weet neemt het af. Ik vraag Daniel om de fitnessbal boven te brengen en die gebruik ik onder de douche. Daniel komt bij me zitten en praat me er steeds doorheen. We hebben het ook over wat ik voel en de omschrijving dient zich het beste als een menstruatiepijn die op komt en weer gaat. Hij vraagt me of hij toch mag timen, om een beetje een idee te krijgen en zeg dat dit goed is. Het kwam met 3 á 4 minuten ongeveer 40 seconden, dus Daniel zegt dat het misschien toch wel een goed moment is om in ieder geval de verloskundige te bellen.
Na een lange tijd onder de douche (Daniel heeft het nu nog over de stoomcabine die ik veroorzaakt heb 😉) besluit ik onder de douche vandaan te komen, me goed af te drogen en me weer te focussen op het Tensapparaat.
We zetten de muziek aan (ons bevallingslijstje), maken een fijn sfeertje met het licht en ik voel me echt enorm op mijn gemak in mijn eigen huis.

20:30 uur komt de verloskundige checken hoe het gaat. Op zich gaat het goed en vang ik de weeën goed op, ook het Tensapparaat met de boostfunctie komen nu goed tot zijn recht. Op het moment dat de wee komt, dan druk ik op de boostknop en word de prikkel op mijn rug van de elektroden hoger waardoor ik me echt veel optimaler kan focussen op het ontspannen.
De verloskundige vraagt of ik getoucheerd wil worden. Zeg dat ik eigenlijk dat niet te veel wil, maar het nieuwsgierige wint van naar mijn eigen lichaam luisteren. Ik heb 3 cm ontsluiting. De verloskundige besluit om elf uur weer terug te komen, dit lijkt ons goed. Ondertussen wordt de verloskundige gebeld en na haar telefoontje zeg ik nog: “volgens mij ga je een drukke nacht tegemoet!”  De verloskundige geeft nog aan dat als zij bij een andere bevalling is, er iemand anders uit het team komt, ze vertelt dat de andere verloskundige stand-by staat. Dat zou ik natuurlijk heel leuk vinden, aangezien ik haar die middag nog gezien heb. De verloskundige vertrekt en ik besluit op het bed te blijven liggen op mijn linkerzij. Ondertussen wissel ik steeds van houding: leunend op bed, op een stoel, op het toilet.. Maar na enige tijd komen de weeën heel erg regelmatig en wil eigenlijk weer het liefste op bed liggen. Op een bepaald punt komen de weeën zo regelmatig en snel, dat als ik er nu op terug kijk het wel echt een weeënstorm was. Daniel kon eigenlijk mijn zijde niet verlaten, want als hij wat wilde pakken of opruimen en hij was de slaapkamer nog niet uit dan riep ik hem alweer terug. Daniel masseert heel fijn mijn rug, omdat ik de pijn echt wat meer daar voel. Qua ademhaling gebruiken we nu de laat-het-los-methode die we hebben geleerd. Daniel herinnert mij daar steeds aan en het geeft een bepaalde focus.

23:00 uur: de deurbel gaat.
Ik hoor dat Daniel de verloskundige binnen laat, ze loopt de trap op en in de deuropening hoor ik de woorden: “goedenavond, volgens mij is de strippoging aardig gelukt” .. ik kijk naar de deuropening en zie daar de verloskundige staan. Ik moet lachen en vang ondertussen een wee op. Om 23:15 uur checkt de verloskundige hoe ver het vordert en ik zit op 6 cm! Dat voelt enorm goed en geeft vertrouwen! Het eerste dat ik zeg tegen Daniel: “ga het bad dan maar vullen” en Daniel gaat bezig met het bad opstarten. Ook belt hij tussendoor met onze kraamhulp . De verloskundige blijft bij me om nog wat rugweeën weg te masseren en wanneer Daniel terug komt zit ik weer in een fase die ik mentaal echt lastig vind. Ik denk alleen maar: geef mij nu iets dat het stopt, maar ik probeer die gedachten echt positief op te vangen met het feit dat ik al 6 cm onderweg ben. En als ik nu in het ziekenhuis was geweest, dan had het al bijna niet meer gekund. Ik heb op dat moment wanneer Daniel aan mijn bed weer was gezegd dat ik er klaar mee was, maar ook Daniel praat zo positief op me in dat ik de gedachten weer om kan zetten. Om 23:35 uur doe ik nog een poging tot plassen, maar eigenlijk vang ik daar drie a vier weeën op.

Donderdag 7 april 2022 – 00:00 uur –

YES! Ik mag het bad in: en dat voelt goed! Ik merk direct de warmte, de ontspanning, mijn lichaam die gewoon vrij uit kan bewegen, het is gewoon een verademing. Het geeft me positieve gedachten en ik focus me tussendoor ook heerlijk op de muziek en de herinnering die ik er eventueel bij heb. Om 00:20 uur komt de kraamhulp aan en die geeft nog een mooi compliment over het sfeertje dat we hebben neergezet (ik kreeg de helft echt maar mee, aangezien ik echt in mijn eigen bubbel zit)

Ik vang de weeën op liggend op mijn linkerzij met mijn hoofd op het bad en wissel dit af op handen en knieën. Daniel staat mij bij aan de zijkant en als ik op handen en knieën zit masseert de verloskundige mijn rug (dit is echt fantastisch!) Rond 2:00 uur merk ik meer druk en de verloskundige vraagt of het voelt als ‘moeten poepen’. Ik herken dit wel, maar kan niet actief er in mee persen. De verloskundige zegt dat als het soms wel een beetje zo voelt ik wat licht kan mee drukken. Toch merk ik dat dit niet kan en we hebben ondertussen overleg of de vliezen wel gebroken zijn. We denken allemaal van niet en in samenspraak met Daniel (ik ben op dit moment weer helemaal helder en erbij) ga ik het bad uit, op bed liggen en checkt de verloskundige of mijn vliezen zijn gebroken. Dit is om 02:30 uur. Nog vlak voor het bed voel ik een enorme plas naar beneden glijden en dit waren was waarschijnlijk een heel groot deel. Ik voel ook een enorme wee opkomen en vang deze op bed op. De verloskundige Gaat daarna gelijk kijken hoeveel cm ik ben en of er nog vliezen door te prikken zijn. Op dit moment voelde ik me echt euforisch. De verloskundige vertelt namelijk dat achterin de ontsluiting volledig is, maar voorin zit een kleine hapering. Ze prikt het laatste beetje van mijn vliezen door en zodra ik kan snel ik weer terug naar het bad om er weer in te liggen. Daar vang ik nog een wee op en daarna voel ik een bepaalde rust over me heen glijden (02:40 uur) Een soort van stilte voor de storm en daardoor kan ik helder denken. Ik heb namelijk enorm zin in een raketijsje. Iedereen in de kamer moet lachen, maar de verloskundige snapt het wel en lijkt haar ook goed: even wat suikers erin!

03:15 uur: ik voel dat ik actief kan mee persen. De verloskundige begeleid me hier goed bij en ik wissel nog steeds wat houdingen. Uiteindelijk vind ik een fijne houding. Ik hang tegen de rand met mijn achterhoofd en Daniel zit achter mij en doet zijn handen onder mijn oksels. Ik doe mijn eigen binnenkant van de ellebogen tussen mijn knieën en zo kan ik goed kracht zetten. Ik voel enorme druk en het hoofd komt steeds meer in mijn bekken. De verloskundige vraagt ook om dit zelf te voelen en ik voel inderdaad de schedel, heel gek! Maar het motiveert: ik ben er echt bijna! Ik geef alles en rond 03:49 is zijn hoofdje echt zichtbaar. Daniel kijkt een keer mee via het spiegeltje, ik zelf niet. Ik ben enorm in mijn eigen wereld en focus me op de weeën. Als ze komen pers ik goed mee en wanneer de verloskundige zegt dat ik nog een keer moet mee persen dan doe ik dit niet voluit, omdat dit nog niet goed voelt. Op een gegeven moment voel ik dat ik al mijn kracht moet geven en wordt het hoofdje geboren! Dit is gek om te zien en te voelen, maar ik voel dat ik nog één wee nodig heb. 04:02 uur – op aanwijzingen van Emma pers ik op het juiste moment mee en voel ik de schouders draaien en is onze zoon geboren! De verloskundige schuift hem op mijn handen en via een langzame beweging in het water haal ik hem naar boven naar mijn borst: welkom lieve Daaf.
Daniel in mijn nek, Daaf op mijn buik: het was een prachtig intens moment. Het is een onbeschrijfelijk gevoel, eigenlijk ook best onwennig. Hij krijgt een hydrofiel over zich heen en we blijven zo liggen en knuffelen. Ik voel me blij, maar ook voldaan.

04:10 uur – we gaan uit bad, ik word ondersteund door de verloskundige en de kraamhulp en heb Daaf in mijn handen. Om 04:19 uur wordt de placenta geboren en daarna liggen we heerlijk op bed en hebben een heel fijn gouden uurtje. s