Na mijn eerste traumatische bevalling waarbij alles voor mijn gevoel misging, iedereen om mij heen faalde of zijn werk niet goed deed en ik uiteindelijk een medische bevalling kreeg voelde ik mij een compleet ander persoon en mijn oude zelfverzekerde ‘ik’ was foetsie. Ook de hechting met mijn baby heeft weken geduurd. Sowieso het mama worden is een hele levensverandering maar als je dan zo ver achterstaat na je bevalling… Na 3 jaar wilde we toch voor een broertje of zusje gaan, eigenlijk durfde ik niet…. maar de wil voor nog een kindje was groter. 9 maanden erg bang geweest en gekozen voor de (dacht ik) makkelijkste weg. Verdoof mij maar met een ruggenprik, we gaan naar het ziekenhuis zodat ze me daar gelijk kunnen helpen want ik kan dit niet nog een keer. Het is gelukt maar het was opnieuw geen fijne ervaring. Had ik je cursus maar eerder gedaan… Weeënopwekkers brengt mij onhandelbare weeënstormen en geen persweeën, niet te doen. 

Weer 3 jaar verder, de moed opnieuw verzameld… opnieuw een andere verloskundige uitgezocht.

Huilend bij haar met mijn angst en trauma. Maar wat was ze lief, praten, praten, ze wees me nooit de deur. En toen kwam ik zonder te zoeken jou tegen op mijn homepage 🌟

Vier weken voor mijn bevalling deed ik jouw cursus. Na twee weken was mijn plan veranderd. Ik ga NIET naar het ziekenhuis en ik kan dit WEL want dat heb JIJ mij laten geloven!

Ik heb mijn plan opgesteld, thuis met geboortebad, de verloskundige komt mij direct helpen om rustig te blijven, zelf de baby aanpakken, geen medicatie en getrek aan de placenta, en ze heeft mij de ruimte gegeven binnen haar kaders (weinig bloed en een gezonde indruk) om vanzelf te wachten op de placenta zonder getrek en geduw (die kwam nooit vanzelf en dan kreeg ik nog een hele berg medicijnen om die op te wekken met geroep dat als hij niet komt ik geopereerd moet worden) Zo lief dat ze mee ging in dit alles.

In de nacht wat weeën. 1 in de 30 minuten. En dan sliep ik weer. Negeren, had jij gezegd dus dat deed ik. Het bleef heel de nacht tot de kids naar school moesten, stress en dus m’n bubbel was weg. Ik ben 2 uur in bad gaan liggen met om de vijf minuten een heel harde lange wee. Na twee uur ging ik eruit en liep de trap op, ik ben heerlijk om me bed heen gaan lopen om de weeën weg te puffen. Toen ik ging kijken dacht ik, shit, dit lijkt wel op de volgende fase ik zit denk al wel op 8 cm ofzo. Maar hoewel mijn verstand dat zei, kon ik het niet geloven. 

Nog even gewacht en toch m’n man gebeld. Hij kwam thuis en ging gelijk het bad opzetten en de vk bellen. Toen ze na na 20 minuten aankwam ging ze mij observeren, dat was de afspraak geen gedoe aan mijn lijf, probeer het maar anders in te schatten hoe ik ervoor sta. En toen waren daar al de persweeen! In mijn upje was ik al op 10 cm gekomen zonder 1 opwekker of pijnstilling! Ik kon nog net naar beneden om in het bad te komen en heb de baby zelf geboren laten worden! De placenta kwam uit zichzelf na een half uur! Ik was zo trots en blij en vol ongeloof, hoe dan, twee uurtjes pijn, heb zo hard gehuild! 

Het mooiste Pleunie:

Dit was het beste medicijn voor mijn jarenlange probleem. Ik knap zo op mentaal! Ik ben weer blij en trots en zelfverzekerd. Dit was helend!

Het was veel meer dan een geboorte. Voor mij was het een nieuwe start!

1000maal dank. Liefs!